ငါ..အရူးပါ...

အလိုမက်မႈေတြမ်ားေနတယ္။စိတ္ကလဲ ကေယာက္ကယက္နဲ႕ အလုပ္ထဲလဲ စိတ္မပါ။ အခုလုပ္ခ်ငေနတာက သဲအိတ္တစ္လံုး ကို အားရပါးရထိုးပစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါဆို အလုိမက်မႈေတြမ်ားေလ်ာ့သြားမလား မသိ။
အလိုမက်မႈေတြ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနမႈေတြကို ေဖာ္ျပစရာလူမရွိ။ ေဖာ္လည္းမေဖာ္ျပခ်င္ဘူး။

ကို္ယ္အပူ သူမ်ားကူးမွာ စိုးတယ္။ သစ္ပင္ေတြကို သြားေျပာျပမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အပင္ေတြခ်က္ခ်င္းေသသြားႏိုင္တယ္။ ကို္ယ့္အပူက မနဲဘဲကိုး။

အသက္က ၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပူပင္လွေခ်လားလို႕ ေမးရင္ ေအးဗ်ာ လို႕ေျဖရမွာပဲ။ ကို္ယ့္ဝမ္းနာ ကို္ယ္ပဲ သိသကိုးဗ်။ အားက်တယ္ သူမ်ားေတြကို ။ ခရီးေတြထြက္ေနတာကို အားက်တယ္။ ပိုက္ဆံရွိခ်င္တယ္။ ထီေပါက္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ ေတြးမိတယ္။ ခက္တာက ဒီမွာ ထီမရွိဘူး။

အပူအပင္ကင္းတဲ့ ကေလးေလးဘဝလဲ ျပန္မလိုခ်င္ျပန္ဘူး။ ကေလး ေတြ အပူအပင္ကင္းတာက ဘာမွမွမသိတာ။ အားလံုးကို သိထားျပီး အပူအပင္ကင္းခ်င္တာ ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့လိုခ်င္တယ္။

စြန္႕ရင္မင္းျဖစ္တယ္ဆိုဘဲ ေျပာၾကတယ္။ ငါကေတာ့ မစြန္႕စားရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ စြန္႕စားရမွာပဲ။ အေျပာင္းအလဲကို လိုက္ေျပာင္းရမွာပဲ။

ငါ့ဒိန္ခဲ ဘယ္သူေရၽြ႕သလဲေတာ့ မေမးေတာ့ဘူး။ အေျဖမသိတာကို ဘာလို႕ေမးေနမွာလဲ။ လိုက္ရွာရင္ေကာ ငါ့ဒိန္ခဲက ျပန္ေတြ႕ႏိုင္မလား ။ ၾကြက္ေတြက ဒိန္ခဲရွာေတြ႕ေပမဲ့ ငါဒိန္ခဲ ရွာ့ေတြ႕ႏီုင္မလား။

အေတြးမ်ားစြာနဲ႕ ပူေနတတ္တဲ့ငါ
အေျပာင္းအလဲကို ေၾကာက္ေနတဲ့ငါ
မစြန္႕စားရဲတဲ့ငါ
ဒိန္ခဲ မရွာႏီုင္တဲ့ငါ။
ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ေပါင္းေတာ့
 ငါအရူးပါ။